PumpkinWave

Czy znasz to piekielne uczucie Gdy czegoś niezmiernie Ci brak? Gdy nie wiesz, czy dobry obraleś szlak? Czy znasz to piękne uczucie Które codzień pcha Cię naprzód? Które łagodzi każdy Twój wrzód? Czy znasz to wspaniałe uczucie Nadzieją zawsze Cię wypełniające? Wiary w twe życie wiecznie pompujące? Czy znasz to paskudne uczucie Które pojawia się, gdy zawiedziesz? Które jednak sprawi, że powstaniesz? Czy wiesz, że te uczucia tak różne Są ze sobą bardzo ściśle związane? Cho&

Walka bezsensowna Opór bezcelowy Więc po cóż one? Tego ja nie wiem Niektórzy w nich sens życia widzą Dla innych są one ucieczką Lecz co dają te rzeczy? Tego ja nie wiem Więc może rejterada? Eksodus od życia? Czy to coś da? Tego ja nie wiem Czy warto podjąć wyzwanie? Tego ja nie wiem Czy je podejmę? To już inna sprawa

Na dnie swej klatki płaczę Nie potrafię nic poradzić Tylko pięściami w mur biję Więźniem swego umysłu jestem Oddzielony od świata mojego Oddzielony od moich skarbów jedynych Pozbawiony swych wartości Bez cnót i przymiotów więdnę Niczym kwiat bez wody Nie mam już sił żadnych Ulatują nadziei ostatki I wiara ma kruszeje Lecz znaczenie me Już mętnieć już zaczyna Z jednego tylko powodu Gdyż klatka ma straszliwa Pozbawia wszystkiego Zostawia nędzną skorupę

Czy się poddać mam? Czy ciągnąć tą farsę? Czymże ja jestem Tego nie powiem Tego określić nie umiem Decyzji podjąć nie umiem Balansując na noża krawędzi Ból wybrać? Czy śmierć gładką? Wybór ten trudny Jakże mam tak wybrać? Przecież to niemożliwe Można tylko zwlekać Może ktoś za mnie zdecyduje Może los łaskę mi okaże Tylko tą nadzieją żyć mogę W tym miejscu zostając Może to wyjście najlepsze? Walki żadnej nie podejmować L

Ono we mnie się gnieździ Nie daje mi spać Nie daje wytchnienia Zabija mnie, choć powoli Niszczy regularnie Zabiera mi uczucia Niszczy szczęście moje Lecz daje mi siłę Bezwzględności błogosławieństwo Dar obojętności Lecz czy to mym przeznaczeniem? Być maszyną bezduszną Marzeń niszczycielem Działającym tylko dlatego Iż nie potrafi przestać?

Zew Trzeba by być wybitnym idiotą aby nadal bagatelizować szaleństwo które coraz szybciej ogarniało cały świat. Z początku uważano że to jeszcze jeden zmutowany wirus grypy, i owszem mutacja wchodziła w grę, lecz chodziło tu o zarażonych. Nikt nie wiedział skąd wziął się ów wirus, lecz wiadome było jedno: może on zniszczyć całą ludzkość. Pewnie pytacie się “Jak  to: zniszczyć? Przecież była mowa o mutacji.” Owszem, lecz ci którzy zmutowali nie byli sobą, nie tylko w sensie fizyc

Wiersz ten dedykuję chwilom wszystkim Które są i które przeminęły Radosnym i smutnym, długim i krótkim I tym, które mnie ominęły I choć tak wiele było pełnych nieszczęścia To nie zaprzedałbym ich Bo mnie ukształtowały, wszystkie zajścia Dają siłę w dążeniach mych Te ciężkie chwile dały mi wiele do myślenia To one są naprawdę cenne To one dają mi siłę, bym wytrwał drwienia Słowa nienawiści płomienne Nie umniejszam chwil mego szczęścia B

Już rytmicznie gra stara pozytywka Zaczyna się wyczekiwany Taniec marionetek, płocha rozrywka Przez wielu niedoceniany Lecz w szaleństwie jest metoda Tylko mistrzowie wiedzą Że ich wrogiem jest swoboda Marionetek, które śledzą Każdy ruch dopracowany Tańczą bez szwanku Mistrz ich jest zapracowany Skupiony na zadanku Nie łatwe jest przecie od rana Za sznurki pociągać By wprawiać w ruch gałgana Piękny efekt osiągać Bo marionetka sama nie zatańczy Ona potrzebuje kogoś Kto nią poruszy, kto ją niańczy Nada sensu jakiego

Ciemność, której tak boją się ludzie Ci którzy od dawna już żyją W wiecznej, tak ogromnej ułudzie Że kiedyś szczęścia zażyją Lecz nie będzie im to nigdy dane Gdyż nie potrafią tego pojąć Że dni to obietnice niepokrywane Których niemożliwe podjąć Bo choć noc pełna niepewności To właśnie tu odnajdziesz Jedynie fakty, pełne szczerości Tylko tu taką zdobędziesz Bo noc, choć tak okrutna bywa Nie oszuka, nie okłamie W szczerości wręcz obelżywa

Ludzie szarzy, na sznurkach zawieszeni Zawsze pozbawieni własnej woli Bez marzeń, od swego pana uzależnieni Trzymają się jedynie swojej roli Marionetki w rękach mistrza prawdziwego Nie wiedzą, że są zniewoleni Że są pozbawieni prawa do zdania swego Że są na kolana powaleni Prowadzeni bezwolnie do celu odległego Nie wiedząc, co czeka dalej Dążą do przeznaczenia sobie nieznanego Posłuszni sile niezrozumiałej